Invazivne ili alohtone (strane) vrste jesu one vrste koje dospevaju u neko drugo stanište. Zbog velike količine raspoloživih resursa i nepostojanja neprijatelja, počinju da se razmnožavaju i povećavaju svoju brojnost velikom brzinom, ugrožavajući stanište autohtonih (domaćih) vrsta i izazivajući ekološke i ekonomske štete. Procenjuje se da je preko 480 000 stranih vrsta unešeno u različite ekosisteme.
Invazija je proces koji se dešava u više koraka. Prvi korak jeste introdukcija koja zavisi od broja preživelih jedinki. Kada jedinka preživi introdukciju i zatvori jedan životni ciklus smatra se da je sposobna da uspostavi stabilnu populaciju i da može da počne sa sledećim korakom, a to je širenje populacije. Zadnji stadijum je ekološki i/ili ekonomski uticaj zbog čega se vrsta može smatrati invazivnom.
Crvenouha kornjača ( Trachemys scripta elegans) je poluvodena kornjača čije je prirodno stanište jugozapadni deo Severne Amerike. Prostire se u predelima od reke Misisipi pa sve do Meksičkog zaliva. Naseljava mirne, stajaće i tople vode dubine 1-2 m koje su obrasle gustom vodenom vegetacijom i sa puno mesta za sunčanje. Može se naći u jezerima, močvarama, ribnjacima, sporim rekama i rečnim kanalima. Vodu napušta na duže vreme samo u potrazi za novim staništem ili kada ženka traži mesto za polaganje jaja. Ime je dobila zbog crvene obojenosti u predelu ušiju.
U jednom vremenskom periodu je bila dosta popularna kao kućni ljubimac. Zbog velike potražnje se proširilo i njeno stanište pod uticajem ljudi, a to je dovelo i do mnogih problema. U periodu od 1989. do 1997. iz Amerike na svim ostalim kontinetima se izvezlo 52 miliona jedinki, a od 1998. do 2002. oko 43 miliona jedinki. Postala je najraširenija vrsta kornjače u svetu, a u Evropi se može naći u 29 država. U Srbiji se prodavala dok su njene dimenzije bile još male oko 4-5 cm. Međutim, kako su one rasle, njihovi vlasnici su ih zbog veličine i nedostatka prostora ili zato što nisu hteli više da ih čuvaju kao kućne ljubimce, puštali u prirodu, što je bilo veoma loše jer su počele da se bore za hranu i stanište sa stanovnicima na čije su stanište došle. Pored nje i žutouha kornjača ( Trachemys scripta scripta) se smatra invazivnom vrstom.
Crvenouhe kornjače su počele da ugrožavaju našu autohtonu barsku kornjaču (Emys orbicularis) koja je u Srbiji i Evropi strogo zaštićena vrsta. Barska kornjača je prepoznatljiva po oklopu koji je crne ili smedje boje i koži koja ima žute pegice. Ona je jedna od samo dve vrste slatkovodnih kornjača u Evropi, a rasprostranjena je u centralnoj i severnoj Evropi, zapadnoj Aziji i severnoj Africi.
Medjutim, naša barska kornjača je kompetitivno slabija od crvenouhe kornjače koja može da dostigne veličinu i do 40 cm, dok je barska kornjača oko 10 cm manja. Životni vek crvenouhih kornjača je duži u odnosu na životni vek barskih kornjača koje žive oko 30. godina, a period zimske neaktivnosti odnosno hibernacije je kraći pa one počinju ranije da se hrane i razmnožavaju. Još jedna prednost je ta što crvenouhe kornjače ranije dostižu polnu zrelost, već sa 3-4 godine, a barske sa 5-12 godina, kao i to što polažu veći broj jaja.
Veliku štetu nanose kako biljnom, tako i životinjskom svetu jer imaju širok odabir hrane pošto su svaštojedi. U malim zatvorenim ekosistemima čak i jedna kornjača može da nanese veliku štetu retkim vrstama kao i onim vrstama koje dolaze samo sezonski. Najranjivije su retke vrste vodenih biljaka, svi vodozemci, ali i poluvodeni beskičmenjaci koji su važni za opstanak i normalno funkcionisanje ekosistema. Najteža situacija je u urbanim područjima gde su mnoge populacije na granici preživljavanja, pa uticaj ovih kornjača može da dovede do njihovog nestajanja. Ove invazivne vrste mogu i da prenesu parazite i bolesti mnogim autohtonim vrstama čiji imuni sistem nije dovoljno jak da se izbori sa tropskim bolestima.
Zbog uništavanja staništa širom sveta, crvenouhe kornjače se ubrajaju u listu 100 najgorih invazivnih vrsta u svetu, a od 2009. godine zakonom je zabranjen uvoz ovih kornjača u Srbiju.
Autohtone vrste su veoma osetljive i zato je veoma bitno imati na umu da puštanje kućnih ljubimaca u prirodu kada nam dosade utiče na čitav ekosistem i da izaziva brojne posledice. Uvek je bolje proveriti detalje oko rasta životinja koju želite da čuvate jer njeno kasnije puštanje u prirodu nije nimalo pametna odluka s obzirom na to da većina ljubimaca nije poreklom sa našeg kontinenta. Zato sledeći put prilikom uzimanja ljubimaca razmislite dvaput jer odbačenim kućnim ljubimcima nije mesto u prirodi.